دلم گرفته

این شبها مرهم دردم شده گریه صبح که از خواب بیدار میشم از دیدن چشمام و قیافه ام وحشت میکنم

از بس گریه کردم دیگه چشمام نا ندارن خیلی خسته ام سرم درد میکنه تنم خسته اس دلم ارامش میخواد ارامشی از جنس دریا از جنس خدا دلم میخواد جوری اروم بشم که دیگه هیچی نتونه ازارم بده ولی نمیشه تا یه مدت به ارامش میرسم دوباره شروع میشه دوباره یه اتفاق یه تلنگر یا یه خاطره نابودم میکنه کاش میشد گذشته رو فراموش کرد کاش میشد راحت زندگی کرد...

دلم خیلی گرفته مثل وقتی که دریا طوفانیه مثل وقتی هوا ابریه راستی چقده دلم هوای بارون کرده کاش بارون می اومد شاید غم های منم میشست و با خودش می برد شاید اینجوری یکم ارامش پیدا میکردم

اونقده این چند روز به مشکلاتی که برام پیش اومده فکر کردم که دیگه مغزم هنگ کرده نمیدونم چی به چیه

کاش کسی رو در کنار خودم داشتم که اینجور مواقع سرمو میزاشتم رو شونه هاش و گریه میکردم و اون با بودنش با حرف زدنش دل پریشونم رو اروم میکرد

ولی دیگه نمیتونم به کسی هم اعتماد داشته باشم یعنی دلم نمیخواد کسی بیاد تو زندگیم که باز هم نابودم کنه دیگه این نابودی رو نمیخوام چیزی از من و احساسم نمونده که بخوام به کسی هدیه اش کنم همه رو یه نامرد نابود کرد همه رو از بین برد

نمیدونم چی میگم یا چی میشنوم ولی دلم تنهایی میخواد دلم میخواد تنها برم جایی که هیشکی نباشه فقط خودم باشم و خدا و خدا و خدا...

اونقده داد بزنم اونقده گریه کنم که دیگه صدایی از گلوم در نیاد

دلم، روحم،احساسم بدجوری درهم شکسته فقط خدا میدونه چی تو دلم میگذره

نمیدونم چرا با این همه اتفاقاتی که برام افتاده هنوز هم نمیتونم خودخواه باشم هنوز هم نمیتونم دل کسی رو بشکنم واقعا اونایی که دل میشکنن چیکار میکنن که حتی عذاب وجدان هم ندارن من که اگه با یکی بد حرف زدم دلم میگیره و ناراحت میشم

ای خدا کاش مهربون نبودم کاش منم خودخواه بودم کاش مثل بقیه بودم خداجونم چرا هیچ حسی تو وجودم زنده نمیشه چرا وقتی میخوام بخندم اشکام سرازیر میشه وقتی میخوام گریه کنم میخندم چرا... چرا.... چرا...

پر از فریادم ولی خالی از هرچیزی

این روزها تنها چیزی رو که خوب یاد گرفتم سکوتِ و سکوت

مثل همیشه فقط سکوت میکنم در صورتی که باید داد بزنم ولی سکوت تنها کاریه که میتونم انجام بدم

خدا جونم به فریادِ دل پر دردم برس